Niezłożenie „zerowej” deklaracji VAT?
Deklarację taką określa się potocznie „zerową” deklaracją. Jest to kwestia ciekawa, w związku z czym warto ją nieco przybliżyć.
Do składania deklaracji VAT zobowiązuje podatników art. 99 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r., Nr 134, poz. 780, ze zm., dalej: UVAT). Według zasady ogólnej wyrażonej ww. przepisie podatnicy, których definicja znajduje się w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu (deklaracja VAT-7). Na podstawie art. 99 ust 2-3 UVAT mali podatnicy oraz inni podatnicy, składają deklarację VAT w terminach kwartalnych. Zgodnie z przepisami UVAT muszą oni złożyć deklarację (VAT-7K lub VAT-7D) do 25 dnia miesiąca następujące po każdym kolejnym kwartale.
Powyższy obowiązek nie odnosi się do podatników zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 UVAT oraz podmiotów wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku, chyba że przysługuje im zwrot różnicy podatku lub zwrot podatku naliczonego. Zwolnieni z obowiązku składania deklaracji są także podatnicy w przypadku zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, za okresy rozliczeniowe, których to zawieszenie dotyczy.
Oczywistym jest zatem, iż oprócz podmiotów zwolnionych z obowiązku składania deklaracji cała reszta podatników winna składać je w przewidzianych ustawowo terminach, co do tego wszyscy są zgodni. Ale co w przypadku gdy podatnik nie złoży deklaracji z jakiegoś powodu?
Aby to ustalić należy przeanalizować przepisy regulujące odpowiedzialność karnoskarbową. Na gruncie obecnie obowiązującego porządku prawnego, zasady tej odpowiedzialności reguluje ustawa z dnia 10 września 1999 r. Kodeks Karny Skarbowy (Dz.U. z 2012 r.,Nr ….., poz. 362, dalej: KKS).
Przepisem, którego zastosowanie budzi wątpliwość w kontekście wykroczenia lub przestępstwa skarbowego w związku z niezłożeniem „zerowej” deklaracji VAT jest art. 54 KKS.
Z powołanego powyżej przepisu wynika, że przesłankami umożliwiającymi ukaranie sprawcy czynu zabronionego jest fakt uchylanie się przez niego od opodatkowania czym mógłby on narazić podatek na uszczuplenie. Próbując taki stan prawny odnieść do hipotetycznego stanu faktycznego, w którym podatnik, z różnych powodów, nie składa „zerowej” deklaracji VAT wyłania się refleksja, że przecież czyn taki ani nie jest wyrazem uchylania się od opodatkowania, nie powstał bowiem obowiązek podatkowy a tym bardziej zobowiązanie podatkowe oraz, co jest tego konsekwencją, podatnik nie miał jakiejkolwiek możliwości, aby narazić podatku na uszczuplenie.
Dodatkowym argumentem świadczącym, w obowiązującym stanie prawnym, o braku konsekwencji za niezłożenie „zerowej” deklaracji VAT jest norma prawna wypływająca z art. 1 § 1 KKS. Stanowi on bowiem, iż nie jest przestępstwem skarbowym lub wykroczeniem skarbowym czyn zabroniony, którego społeczna szkodliwość jest znikoma. Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu zabronionego, zgodnie z art. 53 § 7 KKS bierze się pod uwagę rodzaj i charakter zagrożonego lub naruszonego dobra, wagę naruszonego przez sprawcę obowiązku finansowego, wysokość uszczuplonej lub narażonej na uszczuplenie należności publicznoprawnej, sposób i okoliczności popełnienia czynu zabronionego, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonej reguły ostrożności i stopień jej naruszenia.
Tak więc o ile podatnik zobowiązany jest na podstawie przepisów UVAT do składania „zerowych” deklaracji VAT o tyle wydaje się, że za ich niezłożenie nie powinno się wobec niego, w świetle obowiązujących przepisów, wyciągać konsekwencji na gruncie KKS. Czyn taki, po pierwsze, nie naraża podatku na uszczuplenie, po drugie, charakteryzuję się znikomą szkodliwością społeczną, jeśli o takiej w ogóle można mówić w omawianym przypadku.
Jednakże organy skarbowe mogą mieć jak to czasami bywa odmienne zdanie.
(źródło:vat.pl)
